Depresja – czyli o tym kiedy wystarczy „wziąć się w garść”, a kiedy należy odwiedzić specjalistę.

Każdy z nas miewa czasami okres kiedy nie czuje się w pełni sił, pojawia się obniżony nastrój, brak motywacji oraz wiary w siebie i własne możliwości. W takich chwilach człowiek najchętniej nie robiłby nic, zamknąłby się w domu i schowałby się przed światem. Przynajmniej na jakiś czas…
Czy wtedy można już mówić: „Mam depresję”? Odpowiedź brzmi: „To zależy…”
Kiedy zły humor, nawet kilkudniowy, mija po obejrzeniu dobrego filmu, bądź po rozmowie z bliską osobą wtedy najprawdopodobniej nie mamy do czynienia z głębszym zaburzeniem. Pomimo tego, iż głęboki smutek uznawany jest za objaw, który najbardziej kojarzy się z depresją, nie może być on traktowany jako czynnik wystarczający aby ją stwierdzić.

Po czym więc poznamy, że to już depresja?

Według obowiązującej Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 muszą wystąpić minimum 2 objawy z wymienionych poniżej objawów podstawowych oraz co najmniej jeden z objawów dodatkowych.
Do objawów podstawowych depresji należą utrzymujący się (minimum 2 tyg.) obniżony nastrój, nie podlegający wpływowi wydarzeń zewnętrznych, utrata zainteresowań czy zdolności odczuwania radości. Może również wystąpić wzmożona męczliwość, spadek energii oraz zmniejszenie aktywności.

Często pojawiają się objawy dodatkowe w postaci:

osłabienia koncentracji i uwagi,
niskiej samooceny i małej wiary w siebie,
poczucia winy i małej wartości,
pesymistycznego widzenia przyszłości,
zaburzeń rytmu okołodobowego (wybudzanie się ze snu, trudności w zasypianiu),
zmniejszonego apetytu.

W cięższych przypadkach mogą pojawić się myśli lub próby samobójcze. Osoby doświadczające stanu depresyjnego unikają kontaktów z innymi, nie mają siły na jakiekolwiek rozmowy, stają się wycofane co często pogłębia uczucie bezwartościowości, poczucia winy i bezradności.

Co zrobić kiedy widzę w swoim zachowaniu niektóre z objawów depresji?

Rzadko zdarza się tak, że osoba u której można byłoby rozpoznać depresję zgłasza się po pomoc na początku choroby. Najczęściej osoby te szukają pomocy w momencie kiedy chroba nie pozwala na prawidłowe funkcjonowanie.

Najlepiej więc udać się na konsultację do psychiatry bądź psychologa kiedy:

Leki czy psychoterapia?

Według brytyjskiej organizacji NICE – National Institute for Health and Care Excellence, która publikuje aktualne standardy leczenia poszczególnych chorób somatycznych i zaburzeń psychicznych w oparciu o wyniki aktualnych badań prowadzonych na całym świecie, leczenie farmakologiczne depresji nie zawsze jest konieczne.

Co więc NICE rekomenduje w przypadku chorych na depresję?

Osobom cierpiącym na depresję o nasileniu od lekkiego po umiarkowane NICE zaleca udział w indywidualnej, grupowej lub komputerowej terapii poznawczo-behawioralnej, w zorganizowanych programach zwiększających aktywność fizyczną lub w grupie wsparcia. Ich leczenie można wesprzeć lekami antydepresyjnymi, lecz nie jest to konieczne!
Osoby, których nasilenie depresji jest silne powinny poddać się leczeniu farmakologicznemu w połączeniu z intensywną terapią poznawczo-behawioralną lub interpersonalną.
Jeżeli umiarkowanie nasilonej depresji towarzyszy chroniczna choroba somatyczna, rekomendowany jest udział w psychoterapii poznawczo-behawioralnej (indywidualnej lub grupowej). Gdy nasilenie depresji jest poważne, oprócz terapii poznawczo-behawioralnej konieczne będzie włączenie leków antydepresyjnych.

Pamiętajmy…

Depresja nie ustąpi samoczynnie, wręcz przeciwnie będzie się tylko pogłębiać.
Wiele osób chorych na depresję, mimo nawet znacznego nasilenia objawów stara się wywiązywać ze swoich obowiązków zawodowych i domowych kosztem pogarszania się stanu zdrowia.
Wielu chorych nie trafia w ogóle do specjalisty psychologa bądź psychiatry, bywają ]oni natomiast częstymi pacjentami u lekarza rodzinnego, skarżąc się na różnorodne dolegliwości somatyczne wynikające właśnie z nierozpoznanej depresji.
Według WHO depresja stanowi obecnie czwarty najpoważniejszy problem zdrowotny na świecie i boryka się z nim około 10% populacji. Myśli samobójcze występują u 60-80% osób z depresją. Próby samobójcze podejmuje 60%, a w przypadku 15% próba kończy się powodzeniem!
Depresja to choroba, która może dotknąć osoby w każdym wieku. Ludzie chorują na depresję również niezależnie od płci, wykształcenia czy pozycji społecznej.

Według badań bardzo dobre wyniki w zapobieganiu depresji oraz jej nawrotom po wystąpieniu pierwszego epizodu daje praktykowanie uważności. Starajmy się więc być uważni na siebie, swoje emocje, swoje myśli i działajmy odpowiednio wcześnie.

Mamy jedno życie, przeżyjmy je więc jak najpełniej…

Zapraszam do kontaktu Anna Grzelak: